آیه مباهله، سند افتخار
آيه مباهله، سند افتخار
شمس الله صفرلكى
«فمن حآجك من بعد ما جآءك من العلم فقل تعالو ندع ابناءنا وابناء كم و نساءنا و نساءكم و انفسنا و انفسكم ثم نبتهل فنجعللعنهالله على الكذبين» پس هر كس بعد از دانشى كه (دربارهمسيح) به تو رسيده استبا تو به ستيز و محاجه بر خيزد (و ازقبول حق شانه خالى كند) بگو:بياييد ما فرزندان خود را دعوت كنيم و شما فرزندان خود را وما زنان خود را بخوانيم و شما زنانتان را و ما نفوس خود رابخوانيم و شما نفوستان را پس لعنتخدا را بر دروغگويان قراردهيم.
يكى از ادله شايستگى اهل بيت پيامبر(ص) براى جانشينى آن حضرتآيات قرآنى است كه در شاءن اين بزرگواران نازل شده است.يكى از اين آيات، آيه معروف مباهله (آيه 61 سوره آل عمران)است.
مباهله در اصل از ماده «بهل» به معناى رها كردن و قيدو بند را از چيزى بر داشتن است. به همين جهت، حيوانى را كه بهحال خود واگذارند و پستانش را در كيسه قرار ندهند تا نوازدشبتواند به آزادى شير بنوشد، باهل مىخوانند.
ابتهال به معناىتضرع و واگذارى كار به خداست. مباهله، از نظر مفهوم متداول كهدر آيه فوق گرفته شده، به معنى نفرين كردن دو نفر به يكديگراست.
بعضى بهل را به معنى لعن گرفتهاند. طبق اين نظريه درباره ابتهال دو قول وجود دارد.
1- ابتهال به معناى التعان يعنى يكديگر را لعنت كردن.
2- بهله الله يعنى لعنه الله.
صفحات: 1· 2
